ලේ කඳුළු පුරෝගෙන
අදත් සඳ ඇවිත්
තනිපළේ ජනේලෙන් එබෙයි
කියාගන්නට නොහැකිව ලතව
හැමදාම පුරුදු මොහොතෙම
නොවරදවාම පැමිණ
මූණට එඹී එක ලෙසම
යළිත් නැගේ අහසටම
ලේ ගලන කඳුළු පුරෝගෙන
උඹත් අප වගේමයි
වෙනස කෙස්ගසක තරමයි
මළමිණී කඳු ගැසුණු රටක
සාක්‍ෂිය නුඹයි ඇස දුටුව එකම
සුවහස් දනන් අහක බලා ඉන්නා සඳ
මියැදෙන උන් කුණුව යන තුරුම
උඹ පමණි සඳ
ඇසපිය නොසෙලා බලා සිටි එසඳ
දෙසවනේ රැව්දෙන
කඳුළු විලාපයේ දෝංකාර
මුහුනතම රතුකරපු
ගැලූ උණු ලේ හුමාලය
නුඹ නැගෙන හැම පුරපෝය රැයම
රතුම රතු කරවයි
උතුරු අහස ම තවම
වහන්නට හැමදාම
අමතක වන තනිපළේ ජනේලය
අසලට එබෙන සඳ
කියන්න සැරසෙන
ඒත් නොකියාම යන
හිතේ කැකෑරී නුඹ පෙළන
ඈස දුටු සාක්‍ෂිය
කියාපන් අමාවකේ සැගව යන්නට ප‍්‍රථම
තනිපළේ ජනේලෙන්ම පැමිණ
No comments:
Post a Comment